سازه های فضا كار
توسعه ی اولیه ی شبکه های فضایی:
معماران و مهندسان همواره در پی یافتن راه حل های جدید برای حل مسئلۀ
فضاهای محصور بوده اند. با صنعتی شدن وتوسعۀ د نیای مدرن تقاضا
برای استفاده از سازه های با دهانه های بزرگ افزایش یافت.
تا اواسط قرن 18 ، مصالح اصلی در دسترس برای معماران و مهندسان،
سنگ ، چوب وآجر بود. از آن مصالح ، سنگ و آجر ، در برابر فشار
مقاوم ، ولی در برابر کشش ضعیف بودند ، به همین دلیل برای سازه های
سه بعدی مثل گنبد ها وطا ق ها منا سب بودند . از پیشرفت های قا بل
توجه در این زمینه اجرای طاق ها توسط کارگران قرون وسطی بود.
بزرگترین دهانه ها در میان گنبد های آجری ، کلیسای سنت پیترز در رم
(93-1588) و سانتاماریادل فیوره در فلورانس (34- 1420) بودند که هر
دو در پایه گنبد ، قطری معادل 42 متر داشتند . چوب مقاومت زیادی در
برابر کشش وفشار دارد ولی به صورت طبیعی تنها در طول ها و مقاطع
عرضی محدود در دسترس است . .
سازه های نمادین مانند برج ایفل که از آهن شکل داده شده بین سا ل های
چ1897 و1899 در شهر پاریس ساخته شد ، دلیلی بر پایداری و دوام
سازه های فلزی سه بعدی مدولار به شمار میروند
.
شاید قدیمی ترین نمونه ها از انچه امروزه به عنوان قاب فضایی میشناسیم
( که دارای امتیاز هایی نظیر سبکی ، مقاومت ، سه بعدی ، امکان تولید
انبوه و اجرا به روش سازه های مدولار می باشد ) توسط مخترع تلفن
الکسا ندر گرا ها م بل 1922- ) 1847 ) رواج یافت . در دهۀ اول قرن
20 او خرپاهای فضایی مرکب از قطعات 4 وجهی و 8 وجهی را آزمایش
کرد.
از یک گره فولادی تو پر که به منظور ایجاد پایداری و ارتباط بین اعضای سه بعدی بکار
می رود.گویها خود و اعضا مربوطه شان را در یک موقعیت ثابت نگه می دارند و باعث
ایجاد تعادل بین نیروهای اعضا می شوند.گویها همچنین دارای سوراخهای رزوه دار شعاعی
نیز می باشند که عضوهای سازه توسط انتهای مخروطی خود تحت زوایای مشخصی بر روی
این سوراخها که دارای سطح ماشینکاری شده می باشند، می نشینند و پیچ می شوند.